Een ontmoeting met Marina Wally en Yvette Ravell... dat overkomt je niet alle dagen. Twee coryfeeën samen op een bankje ergens in het wilde westen van Evergem... Twee vrouwen met een rugzak aan ervaringen die de handen in elkaar hebben geslagen om een liedje te maken met een bescheiden, doch veelzeggende boodschap...
We kunnen er ellenlange discussies over voeren: Marina Wally, wat doe je daar nu mee? Dochter van, uiteraard... Opgegroeid in de surrealistische omgeving van een man die in alle eenvoud droomde van wereldsucces, als zanger overal kwam, overal naartoe ging en het ondertussen presteerde om als marktkramer 'sjacossen' te verkopen én een succesvolle zaak ergens in Ertvelde te runnen...
Zanger? Het is een understatement.
Ondertussen zijn 4 generaties met zijn Cherie opgegroeid. Love it, or hate it... Maar Eddy Wally zit in het collectief geheugen gebrand. Hij sprong uit een vliegmachien en wou Elvis zijn. Velen lachten met hem, velen lachen om hem... Maar ondertussen weet iedereen wel beter: het was, IS een fenomeen.
En als we allemaal eerlijk zijn: ja, hij wordt echt gemist.
Je zal dan maar zijn dochter zijn. Geboren en getogen in een wereld waar de grens tussen dromen van 'glamour en glitter' zo verdomd dicht bij de realiteit ligt. Waar showbizz je als de normaalste zaak ter wereld met de paplepel wordt meegegeven... Waar je als kind en tiener mee het podium opkruipt als achtergronddanseres, later als zangeres... Waar je in je volwassen leven nog altijd wordt aangemoedigd door een man die het op zijn eigenzinnige manier heeft waargemaakt en er rotsvast in gelooft dat zijn enige kind net hetzelfde, of op haar eigenzinnige manier zelf (ook) kan doen. Als ze er maar genoeg in gelooft... Vooral in zichzelf...
Voor zover we enige opvoedkundige kennis hebben, dat lijkt ons een schoolvoorbeeld van wat alle hooggeschoolde pedagogen in allerlei bestsellers hebben verkondigd. Eddy deed het op zijn manier, Marina absorbeerde het als een spons.
En daar sta je dan, op het moment dat de ankerfiguur de wereld verlaat en je overblijft met de erfenis als artiest. Het moment dat je bijna gedwongen wordt de fakkel over te nemen terwijl je heel goed beseft dat je het zwarte gat nooit zal kunnen opvullen. De realiteit dat 'haaien' je rouw en verdriet proberen ombuigen tot iets waar ze zelf rijker van worden... Dan ben je ineens Marina Wally, de vrouw die op een paar jaar beide ouders moest afgeven, die in 'de boekskens' ineens een nog belangrijker topic wordt. Een vrouw die in al haar eenvoud wordt aangeklampt en wordt 'gepakt' in alles wat ze doet omdat dit verkoopcijfers van roddelblaadjes beïnvloed.
Boze tongen beweren dat ze profiteert van het succes van wijlen Eddy, dat ze er een carrière op probeert te bouwen, want ze zingt liedjes van haar vader... Of is het net iets wat van haar bijna onder dwang verwacht wordt? Misschien moeten we het anders bekijken: ze zingt de liedjes net omdat ze die erfenis levendig wenst te houden...
We hadden een gesprek met haar over haar nieuwe single. Een origineel nummer, geschreven door Yvette Ravell. Een dame die sinds 1965 haar sporen heeft verdiend. Een dame die als revue artieste meer dan 30 jaar zalen deed vollopen. Een vrouw, zeg maar gerust diva, die 'het lot' van Marina begrijpt en beseft dat ze met de juiste melodie, de juiste op het lijf geschreven tekst en de juiste boodschap niet persé haar 'wortels' hoeft te verloochenen, maar wel kan aantonen dat Marina op zichzelf ook wel iets te betekenen heeft.
Ja, Marina Wally heeft een nieuwe single uit. Niet een cover, vertaling of bewerking van een ander nummer. Geen up-tempo versie van een klassieker van haar pa. Neen, een eigen nummer. Gewoon, Wereld genaamd. De wereld draait, geniet ervan en blijf jezelf. Zo simpel samen te vatten.
Eigenlijk... moet dat nog meer zijn? Girl Power op latere leeftijd... Wie kan daar iets op tegen hebben?
Marina Wally passeert het programma in OC De Burggrave op 21 juli. De single staat ongetwijfeld op de setlist.
Camera loopt, dames, vertel het gerust zelf...
© J.E. 2021
