- Gegevens
- Geschreven door: Didier (DDW)
- Categorie: Op Stap
- Hits: 1612
Het was in Veurne, in de Klaverstraat, dat Mong Rosseel het levenslicht zag. Zijn thuis- en werkbasis situeren wij graag in onze Arteveldestad, specifiek aan de Brugse Poort.
Vandaaruit werd “Vuile Mong en zijn Vieze Gasten” wereldberoemd in Gent en in Vlaanderen.
Momenteel is Mong Rosseel, een bekende inwoner van Zomergem (Lievegem). Wij gingen er op bezoek.
Zijn thuisbasis
De thuisbasis van Mong en zijn echtgenote Magda is zijn boerderij met de knoestige naam “De Knotwilg” in de RO wijk te Zomergem, nu Lievegem.
De alleenstaande boerderij waar Mong huist heeft naast het woongedeelte ook een ruime vergaderzaal en repetitieruimte. Vroeger stonden hier de koeien, weet Mong ons te vertellen, met hier en daar nog bouwelementen welke verwijzen naar lang vervlogen tijden. Terug in de tijd in een schuur vol herinneringen
Nu is het coronatijd en in Mongs schuur is het wat kalmer geworden, niet dat Mong blijft stilzitten, integendeel, nieuwe en frisse ideeën krijgen daar
vorm.
Laten we eerst eens terugkeren naar het ontstaan van de Vieze Gasten. Het was in de nasleep van mei ’68 en vooral maart ‘69 met de bezetting van de Blandijnberg in Gent dat de ideeën en het verlangen naar vrijheid, rechtvaardigheid en vernieuwing vorm kregen.
We schrijven dan oktober 1971, het is in dat jaar dat Mong Rosseel als drijvende kracht samen met enkele gedreven enthousiastelingen begon met “Vuile Mong en de Vieze Gasten” en dit in het buurthuis “Kontakt” in de Gentse Sleepstraat.
Hun herkenbare levensliederen, volkse humor en cabareteske voorstellingen sloegen enorm aan in Gent om later uit te zwermen over gans Vlaanderen. In zalen van allerlei pluimage en in eigen circustent traden de Vieze Gasten op. Grote bekendheid kwam er zeker door hun nihilistisch en het maatschappelijke kritische liedje “Het Apekot”. Bij Radio Mi Amigo werd het grijs gedraaid, het refreintje gebaseerd op een oud soldatenliedje bleef in de oren hangen, en stond in geen tijd op nummer één van de hitparade.
Het Apekot is nog steeds het meest gevraagde liedje bij optredens van Mong Rosseel. Maar daar bleef het niet bij en andere
succesnummers volgden net als optredens van “De Vieze Gasten en Mong”, denken we maar aan bijvoorbeeld avondvullende programma’s zoals
“Bommerskonten”, “De Stomme van …”, en anderen.
Mong Rosseel was ongetwijfeld jarenlang het boegbeeld van het legendarische “Circus van Vuile Mong en zijn Vieze Gasten”. In de verste uithoeken van het Vlaamse land stond hij op de planken met sociaal geëngageerde theaterstukken en liedjesprogramma’s. Erkenning uit de Vlaamse regionale hoek kwam er in 1976 via het theaterdecreet waardoor ze werden gesubsidieerd als Vormingstheater.
Maar ook andere prijzen en vermeldingen mag Mong op zijn palmares schrijven zoals de “Walter De Buck prijs” en de “Louis Paul Boon prijs”.
Zijn maatschappelijke betrokkenheid zien we dan weer bij deelname of steun tijdens de perikelen op de Boelwerf, ‘Vrij en Vrolijk’ of deelname aan stakingspiketten. Mong stond zowel figuurlijk of soms letterlijk op de barricaden voor rechtvaardigheid en respect zo ook in “zijn” Brugse Poort wijk te Gent waar hij een buurtwerker ‘avant la lettre’ mag genoemd worden.
Sinds 2001 hebben ze met en bij de Vieze Gasten op de Brugse Poort er een sociaal-artistiek project met onder andere de Fanfare van de Propere Gasten.
In 2011 ging Mong op pensioen,wat niet betekende hij een punt zette achter zijn sociaal engagement. Hij gaat nog altijd vastberaden voor zijn eigen weg en geeft dit graag door. Zo bijvoorbeeld zagen we hem samen met zijn dochter Tamara in het “Brood en Rozen”, een verhaal over armoede en menselijk tegenslag.
Voor het goede doel in Senegal
Ondertussen is Mong en echtgenote Magda op pensioen maar blijft hij actief ondanks de corona perikelen. Dus niet thuis zitten kniezen dacht Mong en hij kocht een fiets om fit te blijven. Hij klom opnieuw in zijn pen.
Zijn schrijven resulteert is een bundel aandoenlijke beschrijvingen van het alledaagse leven van oma en opa die, ondanks alle onrecht en ellende in de wereld, elke dag opnieuw proberen om er samen het beste van te maken.
De opbrengst van Rosseel’s jongste schrijfsel, “Oma en opa, dansen de corona” , gaat integraal naar de vrienden van “KemoPodi”, een vereniging van vrijwilligers binnen een samenwerkingsverband van Lievegem en Deinze met gemeenten in Senegal als ondersteuning van onderwijsprojecten aldaar. Meer info over de werking en het boek via:
Foto's/Tekst Jean Buyle
- Gegevens
- Geschreven door: Didier (DDW)
- Categorie: Op Stap
- Hits: 790
‘Ons huis toont hoe we leven’.
De tentoonstelling Home Stories toont aan de hand van een 20- tal interieurs de evolutie in de snel veranderende maatschappij van de laatste 100 jaar. Meubels, foto’s, maquettes en schetsen van o.a. Verner Panton, Andy Warhol en Cecil Beaton.
Nog tot 22.08.2021 in het Design Museum Gent
Foto's/Tekst Balder Deschildre
- Gegevens
- Geschreven door: Didier (DDW)
- Categorie: Op Stap
- Hits: 822
Klimt, the immersive experience
Brussel, Centraal station
Hortagalerij, Grasmarkt 116
info en reservatie: WWW.EXPO-KLIMT.BE
Immersive
Het is geen tentoonstelling, het is een “ervaring om in weg te zinken”, zo moet Nederlands- Duits- en Franstalig België de titel verstaan. In een Nederlands-Engels Groot van Dale woordenboek (1984) staat het woord “immersive” nog niet. Het is een moderne computerterm die betekent dat het systeem een beeld in drie dimensies oproept dat de gebruiker omringt.
En inderdaad, dat gebeurt ook in één zaal met tal van dikke pilaren die vanzelfsprekend in de weg staan. Je wordt verondersteld in een ligzetel plaats te nemen, samen met een 60-tal anderen, verspreid doorheen de grote ruimte. Op de vier omringende muren, plus de vloer, worden dan wervelende lichtbeelden geprojecteerd op de tonen van luide muziek.
Word je ondergedompeld zoals de titel lijkt te suggereren? Nauwelijks! Is er sprake van 3D? Je krijgt alleszins geen speciale bril mee. “immersive” betekent dus vooral dat je met beelden omringd wordt.
Teleurstellende beleving
De “onderdompelende ervaring” biedt een (soort) overzicht van het werk van Klimt en het is zeker een esthetische beleving. Noem me overdreven kritisch, maar ik was teleurgesteld omwille van meerdere redenen.
In heel de tentoonstelling is geen echte Klimt te zien!
Een tweede reden is dat de vertoning weinig bijleert over de schilder en zijn werk. Wil je daarover méér leren moet je borden met teksten lezen die verspreid in de gang en in een paar ruimtes hangen.
Een derde reden: eenmaal je in de ligstoel ligt, is het niet gemakkelijk om rond te kijken en dat is toch het doel van de “onderdompeling”! Ik heb het dikwijls gedaan (let wel, vanuit een half liggende houding is dat geen sinecure), waarbij me opviel dat slechts een paar mensen in de hele zaal die moeite ook namen. Neem liefst ergens plaats met zo weinig mogelijk hinder van de pilaren, wat behalve op de eerste rijen onmogelijk was.
In het midden rechtstaan en ronddraaien zou het beste geweest zijn, maar ik vermoed dat er protest zou komen van de andere toeschouwers!
En een laatste opmerking heb ik over de te volgen route. Kort samengevat: zoek die zelf!
Corona
Onder de grond in het centraal station stonden de kijklustigen al om 10u aan te schuiven, sommigen met respect voor de 1,5 m veilige afstand.
Iedereen had zijn tickets on line besteld en als dat af en toe/regelmatig mis liep, werd de wachtrij nog langer en de opeenhoping nog groter.
Staande voor de borden met uitleg deden we ons best om besmettingen te vermijden, maar dat lukte zeker niet altijd. De borden hangen er in het Nederlands, Frans en via een QR-code in het Engels. De derde landstaal, Duits, is er (zoals gewoonlijk) niet bij. Ze hangen vrij dicht naast elkaar. Gelukkig (!) liepen de meeste mensen ineens door naar de grote zaal zonder ook maar iets te lezen.
In de grote zaal stonden de strandstoelen zoals de voorgangers ze hadden achter gelaten, dus soms vrij dicht tegen elkaar. Niet iedereen deed de moeite om de logge stoelen te verslepen en afstand te scheppen.
Klimt verkoopt
Het is zeker zo dat Klimt uiterst geschikt is voor dit soort evenement. Weinigen houden niet van zijn zwierige figuren, zijn goud, zijn kleuren, zijn bloemen. De Kus is het best en het meest uitgewerkte kunstwerk.
In het weekend betaalt een volwassene 16,50€. Wil zij of hij dan ook de VR-headset gedurende 10 minuten opzetten, kost dat haar of hem nog eens 2€ extra. Met die grote bril en luide muziek in de oren zie je een werveling aan kleuren (vooral goud) en figuren.
Als je de kosten van de verplaatsing hierbij optelt, is mijn besluit dat je dat geld beter besteedt aan een heel mooi kunstboek over Klimt!
Terzijde: wie écht op een aangename, corona-vrije manier iets over kunst wil bijleren, raad ik Het Kunstuur in Mechelen aan van de gebroeders Bourlon!
Gerda Sterk, lid van het bestuur van VJV en van SKEPP
- Gegevens
- Geschreven door: Didier (DDW)
- Categorie: Op Stap
- Hits: 861
Voor wie alle bospaden en Vlaamse landwegen plat gewandeld heeft is er goed nieuws: tot 25 april kan je in Kortrijk terecht voor het gratis fotofestival Track & Trace.
Het interactieve parcours voert je door de Kortrijkse binnenstad mee zowel langs bekende als minder gekende verrassende locaties.
Foto’s van (inter)nationale en plaatselijke fotografen vormen een unieke mix waarbij opvalt hoe goed er nagedacht werd over de plaatsing van de foto’s.
Wannes Capelle zorgt op zijn eigen manier voor grappige en soms ontroerende verhalen en anekdotes bij de beelden (in het sappige West-Vlaams met ondertitels).
Het grootste deel van de expo wordt gepresenteerd in de openbare ruimte en is dus vrij te bezoeken. Voor de binnen locaties moet een tijdslot gereserveerd worden.
Meer info: www.trackandtracekortrijk.be
Tekst/foto's Balder Deschildre
- Gegevens
- Geschreven door: Didier (DDW)
- Categorie: Op Stap
- Hits: 821
Op vlak van architectuur is Villa Empain een echt art-decopareltje gelegen op de statige Rooseveltlaan in Brussel.
Het werd gebouwd in opdracht van baron Louis Empain begin jaren 30 van vorige eeuw.
Het gebouw heeft een rijke geschiedenis en huisvestte vroeger onder andere een tijdlang de ambassade van de USSR.
Nadien werd het gebouw verwaarloosd en raakte het in verval.
Na enkele 10-tallen jaren leegstand werd de villa aangekocht door de Boghossianstichting die het gebouw 4 jaar lang restaureerde en terug in zijn oorspronkelijke glorie deed herleven.
De Villa Empain opende haar deuren in 2010 als Centrum voor Kunst en Dialoog tussen Oosterse en Westerse culturen.
Nog tot 18/04 kan je er terecht voor de expo ‘The Lighthouse’: tal van hedendaagse installaties en sculpturen rond alle verschijningsvormen van licht door kunstenaars van over de gehele wereld.
Foto's/Tekst Balder Deschildre
