- Gegevens
- Geschreven door: Marc De Clercq
- Categorie: Front- & Backstage
- Hits: 624
Een dansbare impact waren de eerste uren in de namiddag op de Korenmarkt zeker het geval. Een ietwat raar gezegde maar dekt volledig de lading wanneer men er eens dieper op in gaat.
Dansbaar
Een anderhalf uurtje schaamteloos meebrullen met de Stroppendragers (palingen zijn we zeker niet). De vraag is wie brulde me met wie? Een klein verslag: Toen we afgelopen winter deze, amper uit hun broek gegroeide jongelingen, voor het eerst zagen waren we onmiddellijk zeker. Dit moet op de Gentse Feesten (Korenmarkt) en zo geschiedde. Dit zestal uit de omgeving van Aalst steunt vooral op de zelden geziene gedrevenheid en speelsheid die leadzanger Lander Waegeman toont. Het plezier en ritme straalt gewoon vanaf het podium en besmet zowat iedereen. De harde regen en een elektriciteitspanne in het eerste kwartier werd al snel vergeten toen het zonnetje er opnieuw doorkwam en de harde kern hun schuilplaats verlieten uit de Sint Niklaaskerk.Dansbaar brengt een gedurfde en zeer gevarieerde maar geslaagde set waarbij men zowel recent als oudere Nederlandstalige rock en pophits uit het verleden vind. Rihanna Umbrella, De Mens - medley, Neil Diamond, Lagen Landen medley The Offspring, je hoort ze allemaal naast elkaar.
Nog even dit: deze winter besloot Dansbaar hun naam te wijzingen. Ze haalden alle klinkers eruit en gaan ze nu door het leven als DNSBR. Een Noodgeval is dit zeker niet.
Impact
A call for rock ‘n’ roll. Epic is een woord dat regelmatig en terecht gebruikt wordt wanneer Marieke Bresseleers eraan te pas komt. Deze amazone is op zijn zachts gezegd een opvallende verschijning met een stem waartegen je U kunt zeggen. Wie Marieke kent van andere bands weet dat ze niks schuwt in haar act tot groot jolijt van velen. Impact is haar nieuw project en slaat in als een bom. Samen met haar voortreffelijke band brengt ze een “age of rock” die zijn weerga niet kent. Impact zowel uit een “ver” verleden, (Uriah Heep, Nirvana) als meer recente hardrock met een Vlaamse uitschieter “Ik wil je” (De Kreuners) Opnieuw een schot in de roos voor de korenmarkt.
Vreewijs:
Bart Devaere doet met zijn Gents kwartet doet die naam alle eer aan. Ze verwennen ons met Nederlandstalige pop-rock maar een stukje Vlaamse kleinkunst mag er ook best bij. Belgische en Nederlandse groten komen allemaal aan bod in hun repertoire, je denkt het, ze zingen het en dat in een prachtig en veelal gevoelig eigen jasje.
Girls Called Pony.
Al zagen we slechts het laatste deel van William Buts zijn band, toch lieten ze een meer dan behoorlijke indruk achter op ons mede. Net op tijd om nog wat Billy Idol, Blackstreet, Pixies, Kinks en Stones op te snuiven. Apart, toch voor een rock coverband, was de harmonicaspeler die met een geheel eigen en leuke stijl het team ondersteunde.
Switch Corona
Een pretentieloze rockband die je meeneemt op een reis naar muzikale hoogten uit de jaren 70. Switch Corona brengt een eigenzinnige mix van rocknummers met dito gitaarsolo’s komende uit de wonderlijk vingers van Fré Ost, kunnen velen hun hartje sneller doen slaan. Deze doorwinterde muzikanten zorgen dan ook steevast voor een rockfeestje. Kryptonite, School’s Out en Oh la la la staan hoog op hun setlijst. Kijk vooral uit naar Sultans of swing waar Fré zowaar iedereen koude rillingen bezorgt met zijn solo.
U.S.E.
U.S.E punt is een hardrock coverband uit het Eekloose met als leadzanger Peter De Zutter. Samen met de alom gekende bassist Bart Mareen en drumvirtuoos Tim Deblauwe er een echte hardrock party van. De ruwe hese stem van Peter psat dan ook heel goed in het geheel. Jammer genoeg konden we niet blijven om meer van dat moois te horen. U.S.E. een band om in de gaten te houden.
Klik op de video voor een fotoreportage
Music by The Blues Vision
Artikel en foto’s: Marc De Clercq
- Gegevens
- Geschreven door: Marc De Clercq
- Categorie: Front- & Backstage
- Hits: 1032
Met veel verwachtingen zijn we naar de eerste dag van de Gentse Feesten 2023 vertrokken. Later zou blijken dat er 160.000 personen Gent bezochten op deze openingsavond. De komende 10 dagen staan er opnieuw flink wat bands op ons programma. Op deze eerste vrijdag beperkten we ons tot een zestal bands.
Onze, en vele anderen, hun Gentse Fieste werd ingezet op de Korenmarkt alwaar een vrij nieuwe band, Walis genaamd, de feestelijkheden opende.
Walis
Ontstond in de coronaperiode met als grote drijfveren de gekende Chris Corn en Bart Mareen. Een band die op korte tijd grote hoogtes haalde, wat niet verwonderlijk is. Walis brengt gekende en minder bekende dansbare covers. Op de setlist staan pareltjes en meezingers van oa Bears Den, Mumford & Son, Adele, Elvis costello en dit van zeer hoogstaande kwaliteit. Hun samenzang is daar zeker niet vreemd aan. De perfecte opener van de Fieste op de korenmarkt.
Fleetmood
De naam doet het al vermoeden. Dit is een Fleetwood Mac tribute band. Getting in the mood? Niet geheel verrassend werd de leadzang voornamelijk verzorgd door twee dames, namelijk Elle Verstraeten en Marijke Hellemans. Christine McVie en Stevie Nicks waren nooit ver weg, zo hoorde het toch. Muzikaal is dit een zeer sterke band, gitaartjes en solo’s komen op het juiste moment maar vooral “spring in ’t veld” Elle zorgt voor de nodige aanstekelijke ambiance. De vele Fleetwood hits gingen vlot van de hand we zijn ze nog niet vergeten en dat hoort ook zo. De Groentemarkt was in de ban.
Edje Ska & the Pilchards
Dag Jan, die weten wel een feestje te bouwen met deze topband. Wie er vorig jaar bij was, ging zeker terug komen om te genieten van deze van oorsprong Brugse band. Met een aanstekelijk enthousiasme, waar je niet bij kunt stilstaan, betoverd Edje zijn publiek. Een crème van muzikanten ondersteund hem dan ook in de “moeilijke opgave” iedereen luidkeels te doen mee schreeuwen. Een niet ophoudende sneltrein van rock tot pop medley’s bracht Jan en Jan publiek tot extreme hoogte. Voor herhaling vatbaar zeggen we dan.
Tom De Bie & De Imkers
Van dit kwartet kunnen we zeggen dat ze een afwisselend repertoire brengen waarbij men aan klassiekers als I'm a believer, Proud Mary, enkele gekende Franse chansons naast Nederlandstalige liedjes aangevuld met hedendaagse hits moet denken. Heel afwisselend en voor ieder wat wils dus. In de korte tijd dat we Tom & co zagen verrasten ze ons aangenaam.
Das Rock
Nee, niet verwant aan Das Pop maar eigense stevige rock zonder medelijden. Leadzanger Eddy Demeyer en zijn trawanten hebben dan ook al heel wat watertjes doorzwommen. Niets of niemand ontziend brachten ze hun set waar Editors, Grauzone, U2, Pennywise, 3 Doors Down, Rage against the Machine slechts een kleine greep uit hun repertoire zijn. Dat het Veerleplein een stevig optreden kon smaken, was wel overduidelijk. Smaakt naar meer.
Dhont & The Hitmen
Een band uit Vlaanderen geleid door voortreffelijke zangeres Elisa Dhont. Ja, je raad het al vandaar het eerste deel van de naam. Maar wie zijn dan de rest van de groep. Awel dat zijn drie mannen met baarden. Samen met haar man Alian Uyttenhove vormt ze de kern van dit viertal dat covers uit eind vorige eeuw en de “nillies” brengt. Alles wordt netjes in een medleyjasje verwerkt zodat men een stomend feestje krijgt. Men zal deze fantastische live hitmachine nog enkele keer zien op de Gentse Feesten.
Druk op de video voor een fotoreportage
Music by Viktor Puype
Artikel en foto’s: Marc De Clercq
- Gegevens
- Geschreven door: Marc De Clercq
- Categorie: Front- & Backstage
- Hits: 558
Velen onder ons kijken uit naar de Gentse Fieste waar men van talrijke bands kan genieten. Velen onder ons kennen het gratis festival “Veur de Fieste” te Ledeberg nog niet. Een woordje uitleg. De laatste jaren kan men één week voor de grote Gentse Fieste terecht op de hoek van het Ledebergplein (aan Brasserie Achturenhuis) alwaar dit kleine doch heel leuk festival met topbands, plaats vind.
Afgelopen zondag was het niet anders dan voorgaande jaren. Niet minder dan vijf bands passeerden de revue. Al deden de weergoden aanvankelijk een beetje moeilijk, toch werd de rest van de dag gezellig genieten bij een stralende zon.
Maas & Maas:
Dit is een vader en zoon duo bestaat. Steve Maas is een gekende zanger/gitarist in het Vlaamse rock en blues circuit en leerde zijn zoon de kneepjes van het gitaarvak. Tot onze verbazing is Jonas Maas op slechts enkele jaartjes vanuit het niets een goede gitarist geworden die gevoelige solo’s uit zowel zijn elektrische als akoestische gitaar tovert. We zullen nog horen van deze jeugdige knaap. Maas & Maas brengen eigen bewerkingen van gekende song van Eric Clapton, Tom Petty, Bruce Springsteen, Bill Withers, etc.
Switch Corona: Een vierkoppige rockband die je meeneemt op een reis naar gekende hoogten uit de jaren 70. Vooral gekende rocknummers met dito gitaarsolo’s komende uit de wonderlijk vingers van Fré Ost, kunnen velen hun hartje sneller doen slaan. Deze doorwinterde muzikanten zorgen dan ook steevast voor een rockfeestje. Ook op de komende feesten maken ze enkel podia onveilig. Kryptonite, School’s Out en Oh la la la staan hoog op hun lijstje maar kijk vooral uit naar Sultans of Swing waar Fré zowaar iedereen koude rillingen bezorgd met zijn solo.
Lady Blaxx
Al heeft Lady Blaxx haar sporen reeds verdiend, ze was voor ons tot voor kort een onbekende zangeres. Raïssa Peeters, zoals ze in het dagelijkse leven doorgaat, valt in de menigte niet eens zo op maar eens op het podium op met haar band eist ze ieders aandacht. Met haar uniek stem en energiek optreden brengt ze zelfs de grootse criticasters tot zwijgen. Geruggesteund door een puike band brengt ze groovy vibes, dikke poprock naast een flinke scheut funk. Opvallend, op zijn minst, was de “kalme” bewerking van Seven Nations Army. Be aware of this “bitch”, she’s gonna make it.
David Ronaldo & The Dice
Dit is een quintet om U tegen te zeggen. Deze zwaar doorwinterde muzikanten brengen roots blues en rock. Een groot deel daarvan is eigen werk en wordt doorspekt met covers uit bijna vervlogen jaren. Zo hoorden we één van onze Crosby, Stills & Nash favorieten “Almost cut my hair”
David Ronaldo’s stem is heeft een rauw kantje, dan weer iets hard en soms moederzacht gevoelig. Toepasselijk bij hun Americana muziek zijn toch wel de gitaarsolo’s vooral wanneer Dirk Lekkene zijn steelgitaar “bovenhaalt”. De band staat dan ook garant voor een flinke portie muzikaal plezier. David Ronaldo & The Dice bracht in de loop der jaren drie prachtige albums uit.
Stevie’s Experience
Eerder vermelde Steve Maas is grote bezieler achter deze vijfkoppige formatie die gevormd werd door combinatie’s van zijn vroegere bands. Opnieuw een groep met een zeer sterke bezetting waar de o zo begeerde Hammond orgel (met lesly’s) sound deel van uitmaakt. Wie met Steve’s eerdere bands kennis maakte weet dat voornamelijk Soul Funk & Rock ‘n’ Roll de grote drijfveer was, het is met de Experience niet anders. Doch vonden we hier wat meer gitaarsolo’s eigen aan zijn zoon. We kene natuurllijk ook uit naar de vernieuwde versie van “Superstitious”. Dat David Ronaldo deze band ook zeer kan waarderen werd duidelijk toen met Steve een potje mee kwam zingen.
Wederom een geslaagde “Veur De Fieste” en daar waren alle aanwezigen mee akkoord.
Voor een fotoreportage, klik op de video
Music by The Blues Vision
Artikel en foto’s: Marc De Clercq
- Gegevens
- Geschreven door: Marc De Clercq
- Categorie: Front- & Backstage
- Hits: 1737
In onze zoektocht naar onder andere nieuw en jong talent en uitbreiding van onze kennis van wat er leeft in ons landje, kwamen we onlangs terecht bij “Bonakar”. Een vrij jonge band met een gemiddelde leeftijd van 18 jaar.
Ontstaan van de band:
De band is per toeval opgericht toen Jan Maryns en Jonathan Vervaeck samen gitaar begonnen spelen in het befaamde ‘Sauskot’ (de naam van hun repetitielokaal). Het duo wisselde af tussen gitaar en drum, al dan niet begeleid door stem. Als lid van de Chiro leerden ze Luca De Sutter kennen. Stomverbaasd waren ze toe Luca hen pas een jaar later (begin 2021) plots vertelde dat hij als tweede hobby ook drumde. Zodoende ontstond de vraag om het duo te begeleiden op drum zodat ze vrij spel hadden met gitaar en zang. Ondertussen had Jan Maryns opnieuw regelmatig contact met Dieter Van Eeckaute die hij eerder kende van het voetbal bij KSV Zottegem waar ze samen in speelden. Van het een kwam het ander en Dieter kwam eens op bezoek in het repetitielokaal met zijn semi-akoestische gitaar. Gezien de band op dat moment nog geen noodzakelijke bassist had werd het snel duidelijk dat Dieter de geknipte kandidaat was. Uiteindelijk kon de voltallige groep dan aan hun eerste repetities beginnen in hun “kot” in het voorjaar van 2022 en was Bonakar geboren.
De naam:
Vele bands hebben aanvankelijk moeilijkheden om de juiste naam te vinden, het verhaal bij deze is het net even anders. Tweede gitarist en zanger Jonathan Vervaeck werd reeds jaren door zijn vrienden Bonakar genoemd. Een fantasienaam die door Jan Maryns naar eigen zeggen in een “simpele bui” eruit werd gegooid.
Toen men bij het eerste optreden vroeg hoe de band heette kwam dit als een verrassing en moest er nog even over nagedacht worden. Voor dit eerste optreden gebruikte men de naam “De Bruinzakken”. Gezien dit in het plaatselijk dialect zoveel als zatlappen betekent bleek dit niet zo’n goeie keuze en werd die naam snel afgevoerd. De band vond Bonakar een vlot en onbekend woord en zo werd uiteindelijk voor die naam gekozen.
Genre:
De stijl van deze jongelingen kan men gaan zoeken in grunge, rock, hardrock, bluesrock en metal met hier en daar een onverwachtse uitschieter. Toch wel een behoorlijke waaier aan genres. Hun grote voorbeelden zijn dan ook Rory Gallagher, Foo Fighters, Rage Against The Machine, Steppenwolf, System Of A Down, Wolfmother, AC/DC, etc. Bands die je terugvind in hun optredens.
Bonakar live:
Een liveoptreden is wordt doorspekt met ritme, scheurende en stampende gitaren en de ruige diepe stem van Jan Maryns. Covers uit vervlogen tijden, recent werk en tevens eigen composities. Jan en de zijnen brengen een persoonlijke en gedurfde toets aan de gekende covers. Zo openende hun set “zachtjes” met "Envoi" van het Belgische Absynthe Minded gevolgd door “Million Miles away” (Rory Gallagher). Gestaag ging het ritme omhoog met als eerste hoogtepunt de klassieker “Born to be Wild”. Na een 9-tal nummers waagde het viertal zich aan twee van hun eigen nummers, namelijk “Run Away” en “Beauty of a Kill” waarbij ze aantoonden dat er heel wat potentie zit in de groep. We hoorden verder nog aparte bewerkingen van onder andere “TNT””, Toxicity”, “Johnny B Goode” en “Killing in the name of” waar leadzanger Jan Maryns er volop voor ging, zo ook het publiek. Ook Jonathan Vervaeck neemt de leadzang af en toe eens voor zijn rekening. De band voelt zich live duidelijk in hun sas, het plaatje past. Hier en daar wat bijschaven (tenslotte zijn ze nog heel jong), zo mogelijk nog wat meer van dat mooie eigen werk dan ziet de toekomst van Bonakar erg goed uit.
Toekomstvisie: het viertal verwacht over een jaar voldoende gegroeid te zijn om tijdens een live optreden voornamelijk eigen nummers te kunnen brengen. Hun wens daarnaast is dan ook dit eigen werk op te nemen en wie weet wel een plaat uit te brengen. De vier goede vrienden, die graag al eens zeveren en lachen met elkaar en voor wie muziek erg belangrijk is, hopen de toekomst vooral luchtig en plezant te kunnen houden.
Klik op de video voor een fotoreportage
De bandleden en info:
Jan Maryns: ritme/leadgitaar, lead vocals (opleiding: AMV, SAMWD Zottegem)
Jonathan Vervaeck: ritme/leadgitaar, lead en backing vocals (opleiding: gitaarlessen Oudenaarde, KSO -Gent)
Luca De Sutter: drums ( opleiding: Creamuse, SAMWD Zottegem)
Dieter Van Eeckaute: basgitaar (autodidact)
Artikel: De Clercq Marc, Jan Maryns – Foto’s: De Clercq Marc
- Gegevens
- Geschreven door: Marc De Clercq
- Categorie: Front- & Backstage
- Hits: 575
Het gebeurt niet vaak dat men nog een 50-jarig bestaande rockband live kan aanschouwen. In The Crossover te Langerbrugge weten ze er wel een paar uit hun mouw te schudden. Opnieuw in een organisatie van de Rockfactory was dit keer de legendarische Engelse band Wishbone Ash aan de beurt.
Al kende de band enkele “voorlopers”, de eigenlijke Wishbone Ash ontstond eind jaren zestig in Londen. De grote bekendheid kwam er toen beide gitaristen Andy Powell en Ted Turner zich bij de band voegden. In die beginjaren van de groep werd hun stijl volwassen en kenden ze hun grootste successen zowel als live band als met hun albums. Een viertal albums verschenen waarvan “Argus”(1972) als beste rockalbum van het jaar werd verkozen. Hun muziekstijl, gebaseerd op rock, kenmerkt zich voornamelijk door de harmonische leadguitaren. De kracht en melodie die hun songs hierbij uitstraalt maakt hen tot één van moeilijkst te volgen acts. Wishbone Ash werd indertijd als één van de meest invloedrijkste gitaarbands in de geschiedenis van de rock beschouwd. Zo beïnvloedden ze onder andere bands als Thin Lizzy, Lynyrd Skynyrd en Iron Maiden. Wishbone Ash toerde zowat door alle werelddelen en deelden op festivals daarbij de affiches met de allergrootsten op aarde. In de loop der jaren brachten ze 24 studioalbums, 12 livealbums, 10 verzamelalbums en 20 singles uit. Indrukwekkende cijfers.
The show
Duidelijk was dat men van heinde en ver kwam naar "het eiland" (zelfs van over de landsgrenzen) om deze wereldband aan het werk te zien. Ook al kennen we het Wishbone Ash repertoire slechts voor een deel, wisten we niet goed wat live te verwachten. Tenslotte is dit geen muziek voor een alledaags kermisbandje en zeer moeilijk live te brengen. Kenmerkende twin-melodische leadguitaren, moeilijk zegt u? Alsof het niks was (a piece of cake) brachten Andy Powell en huidig mede leadgitarist Mark Abrahams al dan niet afwisselend en of samen de soms ellenlange solo’s. Voeg daarbij ook nog eens de veranderende toonaarden, dan sta je toch wel even verbaasd te genieten. Veel bands (ook rockbands) maken gebruik van keys om hun sound te vervolledigen maar het prachtige samenspel bij Wishbone Ash maakt dit totaal overbodig. De sterke stem van Andy die nooit te hoog of te laag gaat werd gepast bijgestaan door Bob Skeat. Een samenzang die ons (alweer) verraste door de “volle” koorzang die ze er samen uit haalden. We waanden ons een beetje in de (rock)hemel. Het viel ons op dat bij een aantal nummers bassist Bob Skeat beide harmonische gitaren volgde. Zo mooi om aanhoren dat. Geen Joe Crabtree die het drijvend ritme vanop zijn drums aanstuurt (naar verluid net papa geworden) maar perfect vervangen door Mike Trusscott. Geen sinecure.
De band bracht een aantal nieuwe nummers voornamelijk aangevuld met nummers uit de misschien wel hun beste album “Argus”. Velen stonden dan ook te wachten op pareltjes zoals "The King Will Come", "Warrior" en "F.U.B.B". De drive, de harmonische gitaren en samenzang maakt het best te begrijpen dat Wishbone Ash een voorbeeld voor vele anderen is. Een performance die we toch als één van de beste inschatten die we de laatste jaren zagen.
Klik op de video voor een fotoreportage
Music by The Blues Vision
Artikel en foto's: Marc De Clercq